Boruny, klasztor Bazylianów ufundowany przez Mikołaja Pieślaka w miejscu na które – według tradycji – w cudowny sposób przeniosła się z jego domu unicka ikona Matki Bożej Bolesnej Pocieszycielki Wszystkich Boleści – widok współczesny i na zdjęciu z 1916 roku
Żyrowice, monster Zaśnięcia Matki Bożej, zbudowany przez bazylianów w miejscu znalezienia w połowie XV wieku przez dwoje pastuszków ikony Matki Bożej. Obraz jest czczony przez katolików i prawosławnych, a pielgrzymowali do niego między innymi królowie: Jan Kazimierz, Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski, którzy pozostawił tu szablę z bitwy pod Wiedniem jako wotum dziękczynne, August II Mocny i Stanisław August Poniatowski – widok współczesny i na zdjęciach z lat 30. XX wieku
Kalwaria Żmudzka, kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny od połowy XVII wieku słynie cudownym obrazem Najświętszej Marii Panny z Dzieciątkiem; to Jej poświęcone są pieśni: „Królowa Miłościwa” i „Najświętsza Matka Króla Niebieskiego”
Ludzie Kresów byli i są bardzo religijni, co wiąże się przede wszystkim z dziejami tej ziemi, przez wieki nękanej najazdami licznych nieprzyjaciół, ciągłymi wojnami i zagrożeniem życia. Trwanie na obrzeżach państwa to, obok codziennej pracy, ciągła obrona stanu posiadania. Potrzebne im było wsparcie, nie tylko w postaci broni, armat, ale także w zwykłym, ludzkim wymiarze – musieli mieć przed kim składać swoje obawy, troski, dzielić się radościami. Stąd na tej ziemi tak wiele sanktuariów i liczne przydrożne kapliczki, które, niestety, w większości nie zachowały się. Mimo przeciwności sowieckich władz świeckich wciąż trwają sanktuaria w Borunach, Żyrowicach, Kalwarii Żmudzkiej i wielu innych miejscach. Zamknięte w czasach ZSRR, od lat 90. XX stulecia stopniowo przywracane kultowi i to o nich i o ludziach wiary jest ta opowieść.
Ziemia nowogródzka przyciąga malowniczością i pięknymi krajobrazami, nieomal żywcem przeniesionymi z opisów wieszcza. Przyroda zachowała tu swój urok, swojskość, daj poczucie spokoju podczas spacerów po zielonych łąkach nad Świtezią, między starymi dębami, których niemało tu rośnie, po niegdyś Adamowych ścieżkach. Ziemia zalana słońcem, błękit nieba, zapach łąk i skoszonej trawy uspokaja, przynosi wytchnienie. Spacer polnymi dróżkami pozwala powrócić myślą do czasów dzieciństwa. Jest to ziemia, do której się tęskni, która zostaje w sercu na zawsze, zapisana jakimś serdecznym atramentem. (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wikiŚwiteź(ze zbiorów https://cyfrowe.mnw.art.pl/pl/katalog/755581), https://be.wikipedia.org/wiki/Карчова, https://be.wikipedia.org/wiki/Свята-Петра-Паўлаўская_царква_(Валеўка), https://be.wikipedia.org/wiki/Варонча)
