Panorama Pińska – zdjęcie Jana Bułhaka z 1930 roku, targ na pińskim rynku i główna ulica – widok z lat 30. XX wieku oraz zabytkowe budynki w centrum miasta – widok współczesny
Tam gdzie Pina wpada do Prypeci rozłożyło się jedno z najstarszych grodów na dzisiejszej Białorusi. Najładniejszy widok na starą część miasta rozciąga się z wysokiego mostu przerzuconego przez Pinę w samym sercu miasta. Widać białe mury dawnego jezuickiego kolegium, hangar – pozostałość po słynnej Flotylli Pińskiej, a z prawej strony strzelają w niebo wieże kościoła Franciszkanów. Tuż za mostem, na tle jezuickiego kolegium stoi, w rozwianej szacie, towarzysz Lenina. To, z kolei, świadectwo współczesności. Pińsk jest miastem, w którym stare miesza się z nowym, pełne kontrastów, ale takich, które tu przyciągają i zaciekawiają. To miasto, które wydało naprawdę wielu znamienitych ludzi: poetę i historyka, jezuitę Adama Naruszewicza, alpinistę Krzysztofa Berbekę, ekonomistę, laureata nagrody Nobla Siemiona Kuznieca (Simon Kuznets), pisarza i reportażystę Ryszarda Kapuścińskiego wspominającego rodzinne strony między innymi w „Imperium”, reżysera, operatora filmowego i scenarzystę Andrzeja Kondratiuka, pierwszego prezydenta Izraela Chaima Weitzmana…
XVIII-wieczna bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w zespole klasztornym Franciszkanów jest najokazalszym i najcenniejszym zabytkiem w mieście – widok z początku XX wieku i współczesny oraz również XVIII-wieczny kościół Karola Boromeusza – widok z początku XX wieku i współczesny
XVII-wieczne kolegium jezuickie, obecnie siedziba Muzeum Polesia – widok przedwojenny (jest na nim jeszcze kościół wysadzony przez władzę sowiecką w 1954 roku) oraz współczesny z pomnikiem Włodzimierza Lenina oraz dom Ryszarda Kapuścińskiego
Pińskie nekropole: katolicka (spoczywają tu między innymi Skirmunttowie, Światopełk-Mirscy, Broel-Platerowie, Odrowie, Kraszewscy, Czeczottowie) – widok współczesny i żydowska – na zdjęciu Arthura Levyego z 1923 roku
Ludzie Kresów byli i są bardzo religijni, co wiąże się przede wszystkim z dziejami tej ziemi, przez wieki nękanej najazdami licznych nieprzyjaciół, ciągłymi wojnami i zagrożeniem życia. Trwanie na obrzeżach państwa to, obok codziennej pracy, ciągła obrona stanu posiadania. Potrzebne im było wsparcie, nie tylko w postaci broni, armat, ale także w zwykłym, ludzkim wymiarze – musieli mieć przed kim składać swoje obawy, troski, dzielić się radościami. Stąd na tej ziemi tak wiele sanktuariów i liczne przydrożne kapliczki, które, niestety, w większości nie zachowały się. Mimo przeciwności sowieckich władz świeckich wciąż trwają sanktuaria w Borunach, Żyrowicach, Kalwarii Żmudzkiej i […]
