
Dawno temu wśród moczarów, między Bystrzycą Sołotwińską a Nadwórniańską, leżała osada myśliwska, od okolicznych kniei nazywana Knihininem. Obok niej na błotach druga, oddzielona stawem, leżała wieś Zabłocie. Obie, jak wszystko nawet w odległej okolicy, były własnością możnego rodu Potockich. W 1654 roku hetman Stanisław „Rewera” postanowił na zabłockich gruntach zbudować miasto. W 1662 roku jego syn, hetman polny koronny, Andrzej wystawił przywilej lokacyjny, nadając nazwę od imienia ojca, a zarazem swego syna, kolejnego Stanisława w rodzie Potockich. Miejsce pod budowę zostało dobrze wybrane, bo w pobliżu biegły szlaki handlowe ku karpackim przełęczom i dalej do Turcji i Węgry, jak i był potężny rynek zbytu na wyroby rzemiosła zaspokajającego potrzeby rozległego regionu. Tym sposobem Stanisławów, w zamyśle miasto-forteca, wyrósł na równinie, ale odczuwa się w nim stale obecność Karpat…



W 1962 roku, z okazji 300-lecia założenia miasta, zmieniono nazwę Stanisławów na Iwano-Frakiwsk, na cześć ukraińskiego pisarza Iwana Franki
(zdjęcia archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Станіслав_Ревера_Потоцький, https://pl.wikipedia.org/wiki/Andrzej_Potocki_(hetman_polny_koronny), https://uk.wikipedia.org/wiki/Івано-Франківськ, https://uk.wikipedia.org/wiki/Івано-Франківська_ратуша, https://pl.wikipedia.org/wiki/Synagoga_Tempel_w_Stanisławowie, https://uk.wikipedia.org/wiki/Вірменська_церква_(Івано-Франківськ), https://uk.wikipedia.org/wiki/Станіслав_Ревера_Потоцький)