czyli Ksawerego Branickiego do siostrzenicy księcia Grigorija Potiomkina Aleksandry Engelhardt, poślubionej przez niego za zgodą i na życzenie carycy Katarzyny I, powstał wspaniały przypałacowy park – Aleksandria. Młoda para zamieszkała w Białej Cerkwi, otrzymanej z rąk Stanisława Augusta Poniatowskiego za stłumienie przez Branickiego Koliszczyzny – powstań kozaków i chłopów. Gdy pani Branicka przyjęła od męża majątek, rozpoczęła jego porządkowanie i budowę wykwintnego parku, który otrzymał nazwę od jej imienia i dziś jest największym oraz najstarszym parkiem dendrologicznym na Ukrainie
„Ksawery Branicki z dziećmi” na obrazie Jana Chrzciciela Lampiego z końca XVIII wieku oraz „Aleksandra Branicka” sportretowana w 1781 roku przez Richarda Bromptona (w tle widoczna postać cesarzowej Rosji, strój Branickiej przyozdobiony Orderem Świętej Katarzyny Męczennicy)
Aleksandria – park powstał w latach 1793-1797 zajmując powierzchnię 400 hektarów, w tym 21 hektarów stawów z rzeką Roś oraz ponad 20 kilometrów alejek i ścieżek (na zdjęciu „Rotunda” o wysokości ponad 10 metrów, pośrodku której, do czasu rewolucji październikowej, stało marmurowe popiersie księcia Potiomkina z napisem: „Полезен миром и войной, Екатеринин друг, благотворитель мой” – widok współczesny)
stworzył już w XIX wieku Karol Kisielka, jeden z lwowskich browarników, który obok swojej wytwórni otworzył „sanatorium dietetyczne i fizjoterapeutyczne” o nazwie „Kiselki”, gdzie przy akompaniamencie orkiestry wykonywano zabiegi pielęgnacyjne z użyciem piw i produktów do jego warzenia oraz powstającej podczas tego procesu gorącej wody. 36-pokojowy budynek u podnóża Wysokiego Zamku obsługiwał 120-150 pacjentów rocznie, a jedną z jego klientek była Maria Konopnicka (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Будинок_на_площі_Міцкевича,_9_(Львів); zdjęcie wyróżniające – fragment obrazu Françoisa Louisa Jaquesa z około 1923 roku „Fryburscy chłopi w barze”: https://pl.wikipedia.org/wiki/Piwo)
