miało pomóc żołnierzom z Korpusu Ochrony Pogranicza bronić 430 kilometrów wschodnich rubieży Rzeczpospolitej, czyli blisko 1/3 ówczesnej granicy ze Związkiem Radzieckim; za najbardziej narażony na atak uznano rejon operacyjny pułku „Sarny” (w składzie Brygady „Polesie”), ale budowę rozpoczęto dopiero w 1936 roku i do czasu wybuchu wojny powstało jedynie 358 bunkrów na odcinku 170 kilometrów, w tym w okolicy Sarn 200 na długości 80 kilometrów. Ówcześni stratedzy mieli więc rację planując najcięższe walki właśnie tam – od 17 do 20 września 1939 roku KOP „Sarny” pod dowództwem pułkownika Nikodema Sulik-Sarnowskiego stawił zaciekły opór sowieckiej 60. Dywizji Strzeleckiej
Generał brygady Nikodem Sulik-Sarnowski, po zakończeniu działań odwrotowych spod Sarn, wziął udział w bitwie pod Kockiem, po czym – pozostając w konspiracji – objął funkcję zastępcy komendanta Okręgu Służby Zwycięstwu Polski w Wilnie, a następnie komendanta Okręgu Wilno Związku Walki Zbrojnej
Sarny – sobór katedralny św. Pokrowy w okresie działań tutejszego oddziału KOP był jeszcze na etapie budowy, którą władze sowieckie zniszczyły, aby na odsłoniętych fundamentach utworzyć parkiet taneczny. Świątynię odbudowano w 1994 roku i przywrócono jej funkcje religijne
(zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nikodem_Sulik, zdjęcie wyróżniające – nieznani żołnierze KOP-u: https://pl.wikipedia.org/wiki/Korpus_Ochrony_Pogranicza)
(informacje za: Dariusz Kaliński „Sarneński Rejon Umocniony. Tak powstała polska «linia Maginota» na Kresach Wschodnich” w „Wielka historia” na stronie https://wielkahistoria.pl/sarnenski-rejon-umocniony-tak-powstala-polska-linia-maginota-na-kresach-wschodnich/)
wystarczyło 12-letniemu Teodorowi Parnickiemu, na co dzień mówiącemu po niemiecku lub rosyjsku, aby podjąć w języku swoich rodziców studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pisarz, autor „Aecjusza, ostatniego Rzymianina” wydanego we Lwowie w 1936 roku, nauczył się polskiego dzięki opiece mandżurskiej Polonii, która umożliwiła mu naukę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Harbinie, dokąd uciekł z rosyjskiego korpusu kadetów w którym umieściła go młoda macocha (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Teodor_Parnicki)
