czyli Ksawerego Branickiego do siostrzenicy księcia Grigorija Potiomkina Aleksandry Engelhardt, poślubionej przez niego za zgodą i na życzenie carycy Katarzyny I, powstał wspaniały przypałacowy park – Aleksandria. Młoda para zamieszkała w Białej Cerkwi, otrzymanej z rąk Stanisława Augusta Poniatowskiego za stłumienie przez Branickiego Koliszczyzny – powstań kozaków i chłopów. Gdy pani Branicka przyjęła od męża majątek, rozpoczęła jego porządkowanie i budowę wykwintnego parku, który otrzymał nazwę od jej imienia i dziś jest największym oraz najstarszym parkiem dendrologicznym na Ukrainie (zdjęcia archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Державний_дендрологічний_парк_«Олександрія»_НАН_України)
Tylko na Kresach
czyli stolnik wielki litewski i krajczy wielki litewski wraz ze stolnikiem wielkim koronnym (Dapifer Regni) i krajczym wielkim koronnym(Incisor Regni), na dworach królów dawnej Rzeczypospolitej oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego pełnili ważne funkcje (z czasem stały się honorowe). Stolnicy nadzorowali nakrywanie stołów przed największymi uroczystościami państwowymi i religijnymi, a krojczy (niekiedy wraz ze stolnikami) kosztowali podczas biesiad potrawy i napitki nim te trafiły na talerz lub do kielicha władcy (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Michał_Kazimierz_Radziwiłł_(podkanclerzy_litewski), https://ru.wikipedia.org/wiki/Станислав_Август_Понятовский, https://pl.wikipedia.org/wiki/Józef_Klemens_Czartoryski, https://pl.wikipedia.org/wiki/Mikołaj_Radziwiłł_Amor, https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Radziwiłł_Piorun https://lt.wikipedia.org/wiki/Jonas_Radvila_III)
jako pogardliwe określenie zostało użyte przez Bohdana Chmielnickiego wobec regimentarza wojsk koronnych Dominika Zasławskiego po jego nieudolnym współdowodzeniu w bitwie pod Piławcami w 1648 roku zakończonej sromotną klęską polskiego oręża, które książę, ówczesny starosta łucki i mąż Katarzyny Sobieskiej (siostry Jana, późniejszego króla Polski), zmył z siebie dopiero podczas bitwy pod Beresteczkiem w 1651 roku. Pozostali dowódcy przegranej bitwy z Kozakami i Tatarami, w oczach przywódcy powstania, zasłużyli na miano „Łaciny” – Mikołaj Ostroróg i „Dzieciny” – Aleksander Koniecpolski (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Владислав_Домінік_Заславський-Острозький) (cytat: Ludwik Kubala „Jerzy Ossoliński”, wydanie z 1924 roku)
to ustawa Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego z 1954 roku, na podstawie której sowieckie władze niszczyły obiekty kultu religijnego, między innymi wota na Górze Krzyży koło Szawli
ojciec Serafin Kaszuba, w 1958 roku, jako ostatni katolicki proboszcz na Wołyniu po II wojnie światowej, został pozbawiony możliwości sprawowania kultu w kościele Apostołów Piotra i Pawła w Równem i zmuszony do opuszczenia miasta. Na prośby równieńskich wiernych o pozostawienie im duszpasterza władze miejskie odpowiedziały zamykając w dniu Bożego Ciała na kłódkę świątynię i dość szybko zamieniając ją na… filharmonię (włącznie z przeniesieniem organów w miejsce ołtarza!) Serafin Kaszuba z zakonu kapucynów, po opuszczeniu Równego, sprawował konspiracyjnie posługę duszpasterską w Estonii, Białorusi, Zaporożu, Krymie i Kazachstanie, gdzie aresztowany za włóczęgostwo został zesłany do sowchozu, w którym… podjął posługę duszpasterską. Zwolniony […]
Františka Staffa, to pierworodny Leopold, „Pomnik polskiej poezji” jak nazwano jeszcze za życia, nominowany w 1950 roku do literackiej Nagrody Nobla, Franciszek, doktor nauk filozoficznych w zakresie zoologii (a konkretnie był ichtiologiem) na uniwersytecie w Wiedniu, późniejszy pierwszy po II wojnie światowej rektor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie oraz Ludwik Maria, poeta i powieściopisarz, który w opozycji do najstarszego z nich opisywał świat „nijaki”, pełen nieuchronnego przemijania i godzenia się z losem
został zamurowany w latach 70. XX wieku w jednej ze ścian wrocławskiego kościoła św. Maurycego; ponoć ta część ciała komediopisarza znalazła tam „miejsce spoczynku” dzięki profesorowi Bogdanowi Zakrzewskiemu, znawcy jego twórczości, który wywiózł go z rodzinnej krypty Fredrów w Rudkach koło Lwowa. Czy profesor skradł fragment szkieletu czy też go otrzymał, a jeśli tak to od kogo i dlaczego?! (zdjęcie archiwalne – grafika autorstwa Maksymiliana Fajansa z 1852 roku: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Fredro)
wystarczyło 12-letniemu Teodorowi Parnickiemu, na co dzień mówiącemu po niemiecku lub rosyjsku, aby podjąć w języku swoich rodziców studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pisarz, autor „Aecjusza, ostatniego Rzymianina” wydanego we Lwowie w 1936 roku, nauczył się polskiego dzięki opiece mandżurskiej Polonii, która umożliwiła mu naukę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Harbinie, dokąd uciekł z rosyjskiego korpusu kadetów w którym umieściła go młoda macocha (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Teodor_Parnicki)
miało pomóc żołnierzom z Korpusu Ochrony Pogranicza bronić 430 kilometrów wschodnich rubieży Rzeczpospolitej, czyli blisko 1/3 ówczesnej granicy ze Związkiem Radzieckim; za najbardziej narażony na atak uznano rejon operacyjny pułku „Sarny” (w składzie Brygady „Polesie”), ale budowę rozpoczęto dopiero w 1936 roku i do czasu wybuchu wojny powstało jedynie 358 bunkrów na odcinku 170 kilometrów, w tym w okolicy Sarn 200 na długości 80 kilometrów. Ówcześni stratedzy mieli więc rację planując najcięższe walki właśnie tam – od 17 do 20 września 1939 roku KOP „Sarny” pod dowództwem pułkownika Nikodema Sulik-Sarnowskiego stawił zaciekły opór sowieckiej 60. Dywizji Strzeleckiej (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nikodem_Sulik, […]
była miejscem pracy i badań naukowych, urodzonego w Stanisławowie, w rodzinie pochodzenia ormiańskiego, Teodora Torosiewicza, który jako pierwszy przeprowadził analizę chemiczną wód w Truskawcu potwierdzając ich działanie lecznicze oraz jako pierwszy na świecie opisał i zastosował metody przechowywania leków w kolorowych pojemnikach. Wyniki badań składu chemicznego wód leczniczych opisał w wydanej w 1849 roku pracy „Źródła mineralne Królestwa Galicji i Bukowiny, opisane z punktu widzenia fizyko-chemicznego” (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Торосевич_Теодор; zdjęcie wyróżniające – fragment ryciny z XVI-wiecznej książki: https://uk.wikipedia.org/wiki/Аптека)