został zamurowany w latach 70. XX wieku w jednej ze ścian wrocławskiego kościoła św. Maurycego; ponoć ta część ciała komediopisarza znalazła tam „miejsce spoczynku” dzięki profesorowi Bogdanowi Zakrzewskiemu, znawcy jego twórczości, który wywiózł go z rodzinnej krypty Fredrów w Rudkach koło Lwowa. Czy profesor skradł fragment szkieletu czy też go otrzymał, a jeśli tak to od kogo i dlaczego?! (zdjęcie archiwalne – grafika autorstwa Maksymiliana Fajansa z 1852 roku: https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Fredro)
wystarczyło 12-letniemu Teodorowi Parnickiemu, na co dzień mówiącemu po niemiecku lub rosyjsku, aby podjąć w języku swoich rodziców studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pisarz, autor „Aecjusza, ostatniego Rzymianina” wydanego we Lwowie w 1936 roku, nauczył się polskiego dzięki opiece mandżurskiej Polonii, która umożliwiła mu naukę w Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Harbinie, dokąd uciekł z rosyjskiego korpusu kadetów w którym umieściła go młoda macocha (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Teodor_Parnicki)
miało pomóc żołnierzom z Korpusu Ochrony Pogranicza bronić 430 kilometrów wschodnich rubieży Rzeczpospolitej, czyli blisko 1/3 ówczesnej granicy ze Związkiem Radzieckim; za najbardziej narażony na atak uznano rejon operacyjny pułku „Sarny” (w składzie Brygady „Polesie”), ale budowę rozpoczęto dopiero w 1936 roku i do czasu wybuchu wojny powstało jedynie 358 bunkrów na odcinku 170 kilometrów, w tym w okolicy Sarn 200 na długości 80 kilometrów. Ówcześni stratedzy mieli więc rację planując najcięższe walki właśnie tam – od 17 do 20 września 1939 roku KOP „Sarny” pod dowództwem pułkownika Nikodema Sulik-Sarnowskiego stawił zaciekły opór sowieckiej 60. Dywizji Strzeleckiej (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Nikodem_Sulik, […]
była miejscem pracy i badań naukowych, urodzonego w Stanisławowie, w rodzinie pochodzenia ormiańskiego, Teodora Torosiewicza, który jako pierwszy przeprowadził analizę chemiczną wód w Truskawcu potwierdzając ich działanie lecznicze oraz jako pierwszy na świecie opisał i zastosował metody przechowywania leków w kolorowych pojemnikach. Wyniki badań składu chemicznego wód leczniczych opisał w wydanej w 1849 roku pracy „Źródła mineralne Królestwa Galicji i Bukowiny, opisane z punktu widzenia fizyko-chemicznego” (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Торосевич_Теодор; zdjęcie wyróżniające – fragment ryciny z XVI-wiecznej książki: https://uk.wikipedia.org/wiki/Аптека)
to niskomineralizowana woda wodorowęglanowo-magnezowo-wapniowa, wykorzystywana w celach leczniczych w uzdrowisku Truskawiec, która – jak nazwa wskazuje – ma zapach i posmak ropy naftowej!Jest to skutkiem najwyższej na świecie zawartości substancji ropopochodnych (23,1 g/l, w niemieckim Baden-Baden tylko 0,6 g/l). Niedogodności dla zmysłów w spożyciu rekompensuje znaczące działanie lecznicze w chorobach metabolicznych, nerek i dróg moczowych czy układu pokarmowego. Pierwsze analizy chemiczne jej składu wykonał w latach 1835-1836 lwowski aptekarz Teodor Torosiewicz, potwierdzając jej znaczenie dla celów medycznych
który wygłosił wykład w istniejącym od 65 lat na uniwersytecie Cambridge Girton College, pierwszej brytyjskiej wyższej uczelni dla kobiet, był lwowianin, Stanisław Ulam; miało to miejsce w 1934 roku.Ten lwowianin, doktor matematyki na Politechnice Lwowskiej, był przedstawicielem lwowskiej szkoły matematycznej i późniejszym współtwórcą amerykańskiej bomby termojądrowej (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Stanisław_Ulam)
taki wpis znalazł się w albumie podarowanym Marii Rodziewiczównie w 1937 roku z okazji 50-lecia władania posiadłością w Hruszowej i 50-lecia pracy literackiej; zarządzanie majątkiem kupionym przez jej pradziadka od rosyjskiego wojskowego, Aleksandra Suworowa rozpoczęła po 6 latach od śmierci ojca, co podkreśliła obcięciem na krótko włosów (za zgodą matki!), włożeniem krótszej niż inne kobiety spódnicy i żakietu o męskim kroju (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Rodziewiczówna, https://pl.wikipedia.org/wiki/Dewajtis)
a dokładniej domek w stylu zakopiańskim, pojawił się w latach 1913-1914 w parku dworskim von Baysen-Bażeńskich w litewskich Burbiszkach, dzięki rozkochanemu w góralszczyźnie i swojej żonie Emilii Bażeńskiej, urodzonemu w ukraińskim (pod zaborem austriackim) Stryju, polskiemu prozaikowi, poecie i publicyście Kornelowi Makuszyńskiemu; po śmierci żony w 1926 roku Makuszyński nigdy więcej już tu nie przyjechał; po wojnie zamieszkał na stałe w zakopiańskiej willi „Opolanka” (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kornel_Makuszyński, zdjęcie wyróżniające – górale podhalańscy na zdjęciu z około 1877 roku: https://pl.wikipedia.org/wiki/Górale)
to „Szkocka” we Lwowie, przy placu Akademickim, gdzie od 1911 roku bywali literaci z Klubu Konstytucjonalistów (Piotr Dunin-Borkowski, Roman Jaworski, Karol Irzykowski…). Dyskutowali o kwestiach estetycznych, przestrzegając regulaminowej elegancji stroju oraz dystynkcji w zachowaniu. Od przełomu lat 20. i 30. XX wieku zaczęły spotykać się tam też umysły ścisłe, czyli przedstawiciele lwowskiej szkoły matematycznej skupionej wokół Stefana Banacha, autorytetu analizy funkcjonalnej. Ci pisali wywody naukowe kopiowym ołówkiem najpierw po blatach stolików, a potem – dzięki żonie Banacha, Łucji – w grubym zeszycie zwanym „Księgą Szkocką”. Ale i ci i ci siedzieli tam długo w noc, zamawiając kawę i koniaki… (zdjęcia […]
napisał lwowian, Marian Hemar w maju 1939 roku, tworząc polskie słowa do francuskiej piosenki kabaretowej; w jego wykonaniu była to satyra na Adolfa Hitlera wspomagająca się faktem, że identyczny zarost nosił też Charlie Chaplin; najprawdopodobniej to za jej śpiewanie (również podczas powstania warszawskiego) był poszukiwany przez hitlerowców Ludwik Sempoliński! (zdjęcie archiwalne sprzed 1939 roku: https://pl.wikipedia.org/wiki/Marian_Hemar)