Halicz nad Dniestrem był stolicą księstwa ruskiego, głównym miastem powiatu i ziemi halickiej. Przez wieki było to najważniejsze miasto na Rusi Czerwonej i chociaż dzisiaj, już nie posiada takiego znaczenia, wart jednak, aby wędrować jego uliczkami. Równie urokliwa i interesująca jest cała ziemia halicka: Jezupol zwany niegdyś Czesybiesami, związany z rodziną hrabiów Dzieduszyckich (miejsce urodzenia dwóch Wojciechów: w 1848 roku polityka i pisarza oraz w 1912 sławnego śpiewaka i gawędziarza), Rohatyn z pochodzącą stąd księżniczką Roksolaną, ukochaną małżonką sułtana Sulejmana Wspaniałego, kobietą ponoć okrutną i złą. Niemal tuż obok Halicza leży Kałusz stojący niegdyś warzelniami soli… (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Halicz_(miasto), […]

          Józef Ignacy Kraszewski napisał: „Ciekawy dawnej Witoldowej siedziby, jechałem do Łucka obejrzeć stary zamek jego i podumać o tym bohaterze. Pan Antoni W…, mój towarzysz podróży, wszystkim, co go słuchać chcieli, rozpowiadał po drodze, że jedziemy z wizytą do Witolda. Po dwugodzinnej podróży ukazało się nam miasto z lewej strony drogi pocztowej, któreśmy jechali, miasto leżące w dolinie nad Styrowymi łęgi, i góra nosząca jeszcze na sobie zamczysko. Z daleka wspaniale się nam przedstawiła katedra i wieże kilku innych kościołów i cerkwi, lecz oczy moje z nienasyconą ciekawością obrócone były na mury półkuliste zamku z wieżą, które ciemniały z […]

          Niedaleko Drohobycza, kilometr od wsi Urycz znajduje się skalne gniazdo ze śladami średniowiecznego grodu. Kiedy powstała skalna forteca dokładnie nie wiadomo, ale w starych kronikach jest mowa, że między zamkami, które w 1340 roku Kazimierz Wielki przejął od księcia mazowieckiego i halicko-wołyńskiego Bolesława Jerzego II, był także i ten urycki zwany Tustaniem. Skalny zamek będący już od paru wieków ruiną owiewa wiele tajemnic, jak podobnie rzecz się ma ze skałami w Bubniszczu. Według niektórych legend istniał tutaj zamek obronny, inne wspominają o klasztorze Bazylianów, a jeszcze inne umiejscawiają tu gniazdo zbójów i okolicznych opryszków. Zajrzyjmy w zakamarki i skalne […]

          Poeta doby romantyzmu – Antoni Malczewski wiódł ciężkie i pełne trosk życie prywatne, obfitujące w dramaty i nieszczęśliwie ulokowane uczucie. Najsłynniejszy swój utwór oparł na równie niezwykłej historii, która wydarzyła się naprawdę. To powieść poetycka „Maria, którą wydał własnym sumptem w 1825 roku własnym sumptem. Opowiada ona tragiczne dzieje hrabianki Gertrudy Komorowskiej z Suszna i jej związku ze Stanisławem Szczęsnym Potockim. Pisał:          „I pusto – smutno – tęskno, jak gdy szczęście minie,         I pusto – smutno – tęskno w bujnej Ukrainie.”          Poznajmy historię nieszczęśliwych miłości i ludzkich dramatów rozgrywających się wiele lat temu… (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_Malczewski, https://pl.wikipedia.org/wiki/Gertruda_Potocka, https://uk.wikipedia.org/wiki/ Станіслав_Щенсний_Потоцький)

          Była kobietą niezwykłą, poetką doby młodopolskiej, córką byłej narzeczonej Artura Grottgera. W jej życiu powtórzył się wzór uczucia, które tak głęboko i trwale zaciążyło na losach matki. W 1887 roku nieznany jeszcze wówczas szerzej Ignacy Jan Paderewski koncertował we Lwowie. Na koncercie, który odbył się przy pustawej sali, była obecna Wanda Monné Młodnicka z 14-letnią córką Marylą. Paderewski miał wtedy lat 27 i był już wdowcem, ale od razu podbił i na długo zawładnął wyobraźnią oraz sercem dziewczyny. Ale jak to bywa – życie pokierowało nią inaczej niż pragnęła. Maryla zgodnie z wolą rodziców, wyszła za mąż za Wacława […]

          Ze Lwowa też można pojechać na „kanikułę” – do Hołoska, Obroszyna, Dublan, Lubienia, czy Brzuchowic, znanej podlwowskiej miejscowości letniskowej. Jak w starej lwowskiej piosence:         „Tylko panna powidz:         Jedziem do Brzuchowic!”          Wybierzmy się więc na świeże powietrze i sprawdźmy, jakie czekały niegdyś atrakcje na wielbicieli letnio-niedzielnego odpoczynku. I obiecuję, że nie zabraknie też dreszczyku emocji… (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Eugeniusz_Bodo; zdjęcie z roku 1939, wykonane podczas mistrzostw  świata, kiedy oddaje skok na odległość 85 m https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Kula; zdjęcie wyróżniające: https://pl.wikipedia.org/wiki/Skoki_narciarskie)

          Wydawać by się mogło, że o Lwowie powiedziano już prawie wszystko. Być może. Ale czy równie wiele pamiętamy? Czy odwiedzając lwi gród zaglądamy w miejsca mniej znane? Na Kleparów, Janowskie, Zamarstynów, do Kulparkowa i Sichowa, w okolice ulicy Kurkowej?         Nazwa Kleparów powstała ze spolszczenia niemieckiego słowa „Klöpperhof”, jak nazywano tutejszy folwark od nazwiska jego właściciela, Andrzeja Stano-Klöppera. Pierwotnie były tu pola, rozciągające się na stosunkowo płaskim terenie; tylko w jego części zachodniej – na stoku Góry Stracenia – znajdowały się winnice. W 1715 roku właśnie tu jezuici uruchomili pierwszy lwowski browar, ale dopiero od połowy XIX stulecia zaczęła się tu […]

Ludwik Zalewski, zmarł w kwietniu 1940 roku. Firmę przejął syn Władysław, który w 1945 roku został skazany na pięć lat łagru, gdzie zmarł po dwóch latach, osierocając syna noszącego imię po dziadku           W kamienicy pod numerem 22 przy sławnej ulicy Akademickiej mieściła się elegancka cukiernia Ludwika Zalewskiego – miejsce spotkań partykularza lwowskiego. Przychodzili tu profesorowie Uniwersytetu Jana Kazimierza i Politechniki Lwowskiej. Zamawiali też na wynos czekolady wyrabiane w pobliskiej fabryce Zalewskich przy ulicy Zimorowicza, do której maszyny sprowadzono aż ze Szwajcarii.         Nieomal na krańcach miasta, przy ulicy Żółkiewskiej stoi dawna fabryka Józefa Adama Baczewskiego, wzniesiona w 1782 roku wytwórnia wódek […]