to mezzospranistka Salomea Kruszelnicka. Jej największym sukcesem scenicznym (partię po raz pierwszy zaśpiewała w 1904 roku w Brescii) była właśnie tytułowa rola gejszy Cio-cio-san („Motyl”) w operze Giacoma Pucciniego. Artystka występowała też w warszawskim Teatrze Wielkim, gdzie wykonała partię Hrabiny w „Halce” Stanisława Moniuszki (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sołomija_Kruszelnyćka, https://uk.wikipedia.org/wiki/ Пам’ятник_Соломії_Крушельницькій_(Тернопіль), https://uk.wikipedia.org/wiki/ Тернопіль#Архітектура; zdjęcie wyróżniające – Salomea Kruszelnicka w roli Brunchildy w operze „Walkiria”)

„Lwów” i „Żyguli” („Żygulowskie”) w czasach władzy sowieckiej dostarczał codziennie samolot ze Lwowa, aby trafiało na kremlowski stół Pierwszego Sekretarza i jego radzieckich towarzyszy (zdjęcie wyróżniające – fragment XIX-wiecznego obrazu Arturo Petrocelliego „Mnisi pijący piwo”: https://pl.wikipedia.org/wiki/Piwo)

zwana też Korpusem Kadetów Majtków, to pierwsza w dziejach Rzeczpospolitej uczelnia morska. Powstała w 1780 roku w Nieświeżu z inicjatywy wojewody wileńskiego Karola Stanisława Radziwiłła. Uczelnia działała tylko dwa lata (miała swój regulamin, nauczano w niej między innymi języków obcych, matematyki, inżynierii, nawigacji i… muzyki), być może dlatego, że jej twórcę bardziej zajmowały wówczas wystawne przyjęcia i kosztowne ozdabianie rezydencji… (zdjęcie archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Stanisław_Radziwiłł_Panie_Kochanku)

stworzył już w XIX wieku Karol Kisielka, jeden z lwowskich browarników, który obok swojej wytwórni otworzył „sanatorium dietetyczne i fizjoterapeutyczne” o nazwie „Kiselki”, gdzie przy akompaniamencie orkiestry wykonywano zabiegi pielęgnacyjne z użyciem piw i produktów do jego warzenia oraz powstającej podczas tego procesu gorącej wody. 36-pokojowy budynek u podnóża Wysokiego Zamku obsługiwał 120-150 pacjentów rocznie, a jedną z jego klientek była Maria Konopnicka (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Будинок_на_площі_Міцкевича,_9_(Львів); zdjęcie wyróżniające – fragment obrazu Françoisa Louisa Jaquesa z około 1923 roku „Fryburscy chłopi w barze”: https://pl.wikipedia.org/wiki/Piwo)

czyli Ksawerego Branickiego do siostrzenicy księcia Grigorija Potiomkina Aleksandry Engelhardt, poślubionej przez niego za zgodą i na życzenie carycy Katarzyny I, powstał wspaniały przypałacowy park – Aleksandria. Młoda para zamieszkała w Białej Cerkwi, otrzymanej z rąk Stanisława Augusta Poniatowskiego za stłumienie przez Branickiego Koliszczyzny – powstań kozaków i chłopów. Gdy pani Branicka przyjęła od męża majątek, rozpoczęła jego porządkowanie i budowę wykwintnego parku, który otrzymał nazwę od jej imienia i dziś jest największym oraz najstarszym parkiem dendrologicznym na Ukrainie (zdjęcia archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Державний_дендрологічний_парк_«Олександрія»_НАН_України)

czyli stolnik wielki litewski i krajczy wielki litewski wraz ze stolnikiem wielkim koronnym (Dapifer Regni) i krajczym wielkim koronnym(Incisor Regni), na dworach królów dawnej Rzeczypospolitej oraz Wielkiego Księstwa Litewskiego pełnili ważne funkcje (z czasem stały się honorowe). Stolnicy nadzorowali nakrywanie stołów przed największymi uroczystościami państwowymi i religijnymi, a krojczy (niekiedy wraz ze stolnikami) kosztowali podczas biesiad potrawy i napitki nim te trafiły na talerz lub do kielicha władcy (zdjęcia archiwalne: https://pl.wikipedia.org/wiki/Michał_Kazimierz_Radziwiłł_(podkanclerzy_litewski), https://ru.wikipedia.org/wiki/Станислав_Август_Понятовский, https://pl.wikipedia.org/wiki/Józef_Klemens_Czartoryski, https://pl.wikipedia.org/wiki/Mikołaj_Radziwiłł_Amor,  https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Radziwiłł_Piorun https://lt.wikipedia.org/wiki/Jonas_Radvila_III)

jako pogardliwe określenie zostało użyte przez Bohdana Chmielnickiego wobec regimentarza wojsk koronnych Dominika Zasławskiego po jego nieudolnym współdowodzeniu w bitwie pod Piławcami w 1648 roku zakończonej sromotną klęską polskiego oręża, które książę, ówczesny starosta łucki i mąż Katarzyny Sobieskiej (siostry Jana, późniejszego króla Polski), zmył z siebie dopiero podczas bitwy pod Beresteczkiem w 1651 roku. Pozostali dowódcy przegranej bitwy z Kozakami i Tatarami, w oczach przywódcy powstania, zasłużyli na miano „Łaciny” – Mikołaj Ostroróg i „Dzieciny” – Aleksander Koniecpolski (zdjęcie archiwalne: https://uk.wikipedia.org/wiki/Владислав_Домінік_Заславський-Острозький) (cytat: Ludwik Kubala „Jerzy Ossoliński”, wydanie z 1924 roku)

to ustawa Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego z 1954 roku, na podstawie której sowieckie władze niszczyły obiekty kultu religijnego, między innymi wota na Górze Krzyży koło Szawli